Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Werk & Wajong

Perspectief is passend werk

Iemand van de gemeente vraag of ik al meer weet van UWV. Nope, geen vorderingen. Wanneer ik in Utrecht bij de rechter moet verschijnen, weet mijn advocaat niet. Vervelend; die onzekerheid. Ik heb ondertussen wel inkomsten (bijstand van de gemeente), maar ik blijf erbij dat ik in de Wajong ‘hoor’. Dat is voor de gemeente ook het makkelijkste, want zij kunnen niet echt iets met mij en mijn autisme en psychische problemen. Ik heb naar-werk-trajecten geprobeerd, maar ik ben nog niet zover en het gaf mij geen passend perspectief.

Diagnose PDD-NOS

Of ik de rechtszaak ga winnen, is niet in te schatten. Het is ook nog maar de vraag of de rechter pdd-nos meeneemt in zijn beslissing. De diagnose is in 2014 gesteld, terwijl de herkeuring van UWV in 2013 plaatsvond. Ik had al pdd-nos, maar het was nog niet (h)erkend. In die zin hoeft de rechter er geen rekening mee te houden, omdat UWV dat ook niet kon bij hun beslissing. Anderzijds had ik de problemen behorende bij pdd-nos al wel in 2013. Het had alleen nog geen naam.

Juist nu, met een duidelijke kerndiagnose, begrijp ik mijn problemen met werk beter. Met mijn eerdere diagnoses bleef UWV volhouden dat ik toch kon voorzien in een eigen inkomen. Hun voorgestelde baantjes zouden om verschillende redenen niet passen. Dat heeft te maken met ‘niet kunnen’ en daardoor met niet ‘niet willen’; niet andersom. Ook met een qua werkzaamheden passende functie, zou ik niet volledig in mijn eigen inkomen kunnen voorzien, omdat ik niet genoeg uren zou kunnen maken. Los van het feit dat ik zonder werkervaring, zonder diploma en te oud zijn voor diplomaloos werk, geen werk zou kunnen vinden bij een gebrek aan vacatures.

perspectief

Druk van buitenaf belemmert perspectief

De gemeente heeft mijn lasten in het dagelijks leven gelukkig serieus genomen en geeft ruimte om gezonder te worden. Die ruimte maakt werken juist aantrekkelijker voor mij als bezige bij. Bij dwang van buitenaf, verlam ik. Nu doe ik vrijwillig werkzaamheden. Dat put me uit, omdat ik nog veel te leren heb, maar ik doe ervaringen op en zie wat ik wel kan. De vraag is hoe ik talenten inzet zonder lichamelijke en geestelijke uitputting. Op den duur wil ik betaald werk doen met coaching. Niet volgens de ‘zoek-het-maar-uit-methode’ van UWV.

UWV hanteert een andere definitie van ‘perspectief’ dan ik. Perspectief is voor mij passend werk, inhoudelijk en qua belasting. Het zou fijn zijn als UWV en de overheid de tijd neemt om mensen te leren kennen i.p.v. hen te dirigeren wat te doen. Buiten UWV wordt er ook in stereotypen gedacht. Mensen die werken, oordelen vaker wel dan niet, over mensen die niet werken. Werkgevers denken dat alle autisten in de ICT willen werken. Not!

Ik strijd voor beter begrip voor iedereen die niet kan werken. Dat doe ik onbetaald, maar daarmee is het niet minder waard. Instanties zijn mij misschien liever kwijt dan rijk, omdat ik geld kost, maar ik leef nu eenmaal. Wat ben ik moe van het mezelf aanpassen en verantwoording afleggen… Wat zou ik soms graag even weg willen vliegen van de mensenwereld.

Loop jij tegen onbegrip aan als je niet werkt?

Geef een reactie