Op tijd ziekmelden en erger voorkomen

Deel 1 van een tweeluik

Het was negen uur ’s avonds toen ik met mijn begeleidster aan het bellen was. Ik moest spuien en huilen. Met andere woorden: de emoties zaten hoog. En omdat dit al een paar weken de constante was, in plaats van een komen en gaan, adviseerde mijn begeleidster me het volgende: me ziekmelden op mijn werk. Dit om erger te voorkomen: burn-out of depressie.

Het punt van overbelasting en chronische overprikkeling was al bereikt. De stoom die weer uit mijn oren kwam, zei: ‘duh!’

Waar had ik (al weken) last van?

• Nog rustelozer zijn dan voor mij normaal is. Chaos, van alles door elkaar doen, achter de feiten aan lopen, een gejaagd gevoel, nog minder stressbestendig zijn en niet goed kunnen focussen. Zo ging ik bijvoorbeeld steeds meer verspreid over de dag werken in plaats van achter elkaar. Wat helaas ook meer schakelmomenten veroorzaakte.
• Tegen dingen opzien, geen zin hebben, moe zijn en de dag enkel doorkomen op discipline. Dus niet vanuit energie of motivatie. Dan is thee zetten al een grote klus. En na sociale activiteiten, zoals een overleg, moest ik gelijk een dutje doen.
• Nog gevoeliger zijn voor prikkels dan voor mij normaal is. Dus kan ik minder afspreken met mensen en minder dingen doen buiten de deur.
• Veel sarcasme, vloeken en negatieve gedachten hebben. Ook over andere mensen. Poeh, hoe prikkelbaar en fel kan je zijn.. :s
• Weinig geduld hebben, ook richting Josje (sorry liefsteling!).
• Er gaat meer mis, zoals iets vergeten. Ik moet dus meer controleren.
• Fysiek merk ik het met meer vage lichamelijke klachten, zoals eczeem, kapotte mondhoeken en mijn ogen niet stil kunnen houden (van zichzelf ook allemaal weer prikkels.)
• Emotioneel kwetsbaarder zijn, zoals onzekerder zijn, me niet gezien voelen en huilen.

Mijn begeleidster zegt niet snel wat ik moet doen en laat het me zelf uitvogelen, met haar ondersteuning. Tenzij er iets nodig is en ik het niet zie of mezelf niet toesta. Mezelf ziekmelden is nieuw en niet iets wat snel in mij opkomt. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is daar te groot voor. Maar toen ze het zei, dacht ik gelijk: dat is nodig!

Lief zijn voor jezelf

Mijn begeleidster

Ziekmelden = zelfzorg

Dus meldde ik me de dag erna ziek op mijn werk. Dat voelde wel krachtig eigenlijk. Vroeger zou ik gebukt gaan onder een schuldgevoel en zou ik me meer druk maken over wat anderen van mij vinden dan om mijn welzijn en gezondheid. Maar nu wist ik dat dit het enige juiste was om te doen. Mijn collega’s respecteerden de beslissing gelukkig. Ze kennen me en weten dat ik niet me niet aanstel.

Er volgden nog 1,5 week tot mijn vakantie. Ik had totaal geen rust, maar het gaf wel lucht om niet drie uur per dag te hoeven werken. Ik wilde nog wel voor mezelf een paar kleine dingetjes afhandelen, zoals taken overdragen, me uitspreken en een automatische mail voor afwezigheid instellen. Maar in mijn hoofd liet het werk me niet los..

Wat volgde was veel analyseren: wat was er misgegaan en hoe moest het verder? Op de lange en korte termijn? Wanneer weer beter melden? Ik heb uiteindelijk gebeld met een begripvolle collega en afgesproken dat ik tot een mijn vakantie niet meer zou werken. Dat had ik nodig (dankjewel Gaby!), want anders zou ik iedere dag de discussie met mezelf zijn aangegaan of ik die dag aan de slag kon of niet.

• 

• 

Waardoor ben ik overbelast geraakt?

Het is niet dat ik iets anders had kunnen doen, want dan had ik dat wel gedaan. Maar door terug te kijken naar de laatste maanden, kan ik wel kijken wat ik een volgende keer anders kan doen. Daarom schreef ik alle aanleidingen van mijn overbelasting op.

Werk gerelateerde oorzaken vooraf aan het ziekmelden

• Werk gerelateerd speelde dat ik meer uren was gaan werken en bovendien op een andere afdeling. Dat betekende: verandering en nieuwigheid, iets wat bij door mijn autisme nu eenmaal extra veel energie kost. En mijn tijd anders indelen (maar wat moest ik dan laten schieten?)
• Verder speelde dat tijdens corona-epidemie het vele (beeld)bellen en overleggen er meer insloop. Daar heb ik maar beperkt energie voor, gezien ik op die manier niet goed informatie verwerk. Dus hierin was ik over mijn grenzen gegaan.
• Verder nam ik te veel taken op me dan paste in mijn uren. Dat deed ik niet bewust, maar het is nu eenmaal lastig inschatten hoeveel tijd iets kost (meer dan je denkt dus).
• Al mijn verdiende geld van vorig jaar heb ik terug moeten betalen aan de Belastingdienst. Weer meedoen loonde financieel nog niet in 2020. Het ging om een half jaar werken van 6-8 uur per week. Toch even pijnlijk..

Privé oorzaken

• Ik doe veel online wat tijd kost en prikkels geeft. Ik review boeken voor StoerLeesVoer, heb mijn blog, vlog, social media en autisme-bij-vrouwen.nl. Vanuit mijn karakter wil ik structureel meer dan mijn autismehoofd aan kan. Het probleem is ook dat bij alles wat ik wil, allerlei bijzaken komen zoals communicatie en geregel.
• Sociaal heb ik ook meer gegeven dan ik kon. Veel mensen zijn hun veerkracht verloren lijkt het wel, met de steeds wisselende corona-maatregelen en velen zijn toe aan vakantie. Ik kroop iets te vaak in mijn zorgrol.
• Verder ben ik gestopt met antidepressiva. Ik heb een half jaar gedaan over het afbouwen, dus verwacht geen grote rol daarvan bij de overbelasting nu, Maar het kan meespelen na het bijna vier jaar aaneen geslikt te hebben.
• Dan waren er nog de verschillende kleine brandjes en teleurstellingen zoals een singles borrel die me veel energie kosten, maar weinig opleverde. Of een pakketje dat niet aankomt of die fruitvliegjes die maar blijven komen.

Genoeg aanleidingen dus die samen zorgen voor overbelasting. Een paar brandjes kan ik wel blussen, maar bij een grote brand is er niet genoeg water (lees: draagkracht en veerkracht). Er waren te lange tijd te veel veranderingen en taken voor mij. Ziekmelden was het gevolg..

Steeds slechter functioneren –> ziekmelden

Zo ben ik dus anderhalve week ‘psychisch/mentaal ziek’ geweest voor mijn vakantie begon. Omdat werken niet goed meer ging, door mijn lage functioneren. En omdat wat nog wel ging, ten koste ging van mezelf. Het ziekmelden was tevens een signaal naar anderen dat het me teveel was en een duidelijke grens naar mezelf dat ik op mezelf moest gaan focussen.

Zelfzorg is echter een proces. Note to the self: je MAG ontspannen. Het was niet zo dat ik gelijk KON ontspannen. Voor ik iets van ontspanning bereik, is er nog de fase van rusteloosheid en een toename van dwangmatigheid en ordenen. Dan begint het analyseren, verwerken, bewust loslaten, bijkomen en ontprikkelen. En daarna komt pas de ruimte om te rusten. Daar kom ik bijna nooit in het dagelijks leven als werkzame en zelfstandig wonende autiste.

Niet toekomen aan diepe ontspanning

Nu is het doel ‘ontspannen’ dus nog niet aan de orde. Ik ben vooral wat dingen aan het schrappen van mijn to-do-lijst; van dingen pauzeren tot structureel niet meer doen. Ik neem mijn planning onder de loep, door bijvoorbeeld meer tijd vrij te maken voor fijne dingen. Ik probeer mezelf verder te uiten. Dus als er bijvoorbeeld boosheid is, probeer ik het niet op te kroppen. Thuis ben ik aan het ordenen, kasten bijvoorbeeld. Zo raak ik iets van mijn onrust kwijt.

Verder heb ik besloten om me wel beter te melden toen mijn vakantie in ging. Ik had nog niet kunnen gaan werken, maar ik voelde me na die 1,5 week wel in staat om vakantie te vieren. Er hoefde niets meer geregeld te worden qua werk, dus wilde ik ook echt voor het vakantiegevoel gaan. Als het ‘ziekmelden’ was blijven doorlopen, zou ik dat toch niet los kunnen laten. Dan zouden mijn vakantie-uren niet opgaan.

Geen idee trouwens ook hoe het zit met het UWV als Wajonger zijnde. Ik weet dat mijn werkgever doorgeeft aan hen wanneer ik me ziek- en weer beter meld. Ik heb in ieder geval de hoop en het vertrouwen dat ik na twee weken vakantie weer aan de slag kan. De tijd zal het leren..

Hoe is het met jouw energie gesteld de laatste tijd?