Waarom open opdrachten zo lastig zijn

Godallemachtig, denk ik altijd bij open opdrachten, dat kan ik toch niet. Wat wordt er van me verwacht? Wat wil de docent?

Nu is het ook nog zo dat ik onder druk sta. De docent blijkbaar ook, want ik moet een opdracht uit week drie van de cursus inleveren op dag twee van de cursus. Dat betekent dat ik geen tijd heb om me rustig in te lezen. Plus, moet ik in week drie starten en ik wil het gewoon op de juiste volgorde doen. Drie komt na twee en twee na één, in mijn wereld.

Helemaal verward mail ik de docent (met haar naam verkeerd geschreven, zag ik achteraf :O). Twee dagen uitstel kan ik wel krijgen. Ze heeft anders niet genoeg tijd om alles na te kijken. Het frustreert me dat ik me aan moet passen en daardoor onder druk sta.

Ben ik dom?

Dit triggert die eeuwig terugkerende twijfel dat ik niet geschikt ben voor dit onderwijssysteem. Dat ik niet intelligent genoeg ben voor de universiteit. Waar ben ik aan begonnen. Waarom moet ik zo nodig een diploma?

Toch ga ik door. Met een beetje bemoediging van de de studie/arbeidscoach en mijn discipline, lees ik de opdracht verschillende malen door. Het komt niet binnen. ‘Ik kan dit niet,’ zit nog steeds in de weg. De dag erna kan ik nog niet logisch nadenken. Daar raak ik overstuur van en dan kom ik helemaal niet vooruit.

Dan maar de docent mailen, want zoveel moeten doen in zo weinig dagen, is geen optie (en geen nieuws). I’ve tried. Gelukkig krijg ik vier dagen uitstel voor de opdracht. Er is weer lucht en ik kan de volgende dag eindelijk beginnen met de opdracht.

Meer duidelijkheid nodig bij open opdrachten

Wat een verademing dat ik voorbeelden heb gekregen. Die dienen als een malletje voor mijn eigen casus. Ik moet bij een hulpvraag van een fictieve cliënte onderzoeksvragen opstellen, daarbij hypothesen bedenken en dan moet ik onderzoeksinstrumenten zoeken en die weer onderbouwen. Pff.

De kunst is om niet te veel naar problemen te kijken, want ik studeer Levenslooppsychologie en niet Klinische Psychologie. Dat is een kunst, want ik ben in eerste instantie een pessimist. Even opletten dus dat ik niet alleen maar testen laat doen om klachten in kaart te brengen.

Een selectie maken uit vele opties, is niet mijn sterke kant, maar de opdracht is toch af. Of het goed is…? Is dit wat de docent wil? Zelf nadenken, vertrouwen op mijn eigen kunnen en beseffen dat ik volwassen ben, is iets waar ik mezelf steeds weer bewust van moet maken. :s

Los daarvan; fouten maken mag. Ik ben deze week met de cursus begonnen, dus het zou raar zijn als ik alles al wist. Dat is rationeel, want als ik straks de opdracht mail, ben ik een bang vogeltje. Dan zeg ik maar weer geruststellend dat ik mijn best heb gedaan. Een sticker is hoe dan ook verdiend (het liefst met een hamster).

Zouden die zinnetjes ooit eens integreren met mijn persoon en het winnen van de faalangst en minderwaardigheid? Misschien kan ik het eens onderzoeken. Wat zou een goede hypothese zijn (concreet en toetsbaar)?

Hoe ben jij met open opdrachten?