Veel jongeren voelen zich helaas een nobody. Ook in boeken kom je het tegen. De roman ‘Karkas’ van Femke Schavemaker gaat over Nora die bipolair is. Op verschillende momenten in haar leven maak je haar mee, zoals wanneer ze 17 is:
‘Ik weet niet altijd meteen wat normaal is. Dingen waarvan ik dacht dat ze zo raar waren dat ik het aan niemand durfde te vertellen blijken alle meisjes te hebben. … Maar dat niet iedereen jaloers is op de namen in rouwadvertenties. Dat het niet normaal is om naar flats te fietsen omdat je het liefst met alles zou kappen. Dat wist ik niet.’
Is ’13 Reasons Why’ realistisch?
Af en toe aan de dood denken is ‘normaal’, maar er naar verlangen of zelfs plannen hebben om suïcide te plegen is niet de bedoeling van het leven. In de Netflix-serie ‘13 Reasons Why‘ pleegt Hannah suïcide op 17-jarige leeftijd. Ze voelde zich een nobody. Ik vind het goed dat het in een tienerserie is opgenomen. Je ziet de impact van pesten bijvoorbeeld. Zo’n serie kan een aanzet geven tot een serieus gesprek over moeilijke onderwerpen of misschien zet het iemand aan tot het zoeken van hulp.
Toch heb ik wat irritaties en zorgen. Ik vind het bijvoorbeeld niet realistisch dat zo’n jonge vrouw zo helder dertien cassettebandjes kan inspreken terwijl ze van plan is suïcide te plegen. Ze vertelt het verhaal volledig en rustig; met inzicht en een bepaalde afstand die je vaak nog niet hebt op die leeftijd of niet zo kort na de gebeurtenissen zelf. Ik kon zo niet denken en praten op die leeftijd en al helemaal niet toen ik suïcidaal was. Het blijft tv waarbij dingen worden geromantiseerd.
Ratio en gevoel
Het hele idee van ‘redenen‘ hebben om dood te willen gaan, is ook iets te rationeel. Tricky ook, vanwege de mogelijke schuldgevoelens van nabestaanden. Uiteindelijk kun je zoveel of zo weinig redenen bedenken om dood te gaan, vaak is het toch een te allesoverheersend naar gevoel en/of een impulsieve wanhoopsdaad (dit is geen oordeel!) op het moment zelf. Vaak gaat er wel een periode aan vooraf met nadenken over de zin van jouw leven,.
Ook niet realistisch is dat Hannah’s suïcidepoging gelijk slaagt. Ook dat kan, maar vaker niet dan wel slaagt een eerste suïcidepoging. Ik weet nog dat in mijn dossier dan stond ‘tentamen suïcide‘. Het is echt niet eenvoudig. Ik kan het weten. :s Er komt zoveel angst bij kijken en iedere methode vraagt om precisie.
Ik kon vooraf trouwens niet meer dan een mini-briefje onder mijn kussen leggen, met een mini-tekstje. Meer kon ik niet produceren op die momenten. Wat stappen daarvoor schreef ik er wel wat meer over in mijn dagboeken. Of ik tekende een grafsteen zonder mijn naam, want ik dacht dat ik een ‘nobody‘ was. Ik voelde me zo.
Niet meer suïcidaal
Gelukkig is die fase voorbij. Een doodswens kan dus overgaan, ook al is dat moeilijk te geloven als je in een depressie zit waarin je geen hoop meer hebt op een uitweg. Mocht ik ooit weer gedachten krijgen, dan weet ik dat ik dat meteen moet melden. Ook al zijn het nog lang geen obsessies of plannen. Het is een teken van niet goed in je vel zitten, de verkeerde dingen doen of wat dan ook.
Nu heb ik bovendien een netwerk op mij heen en weet ik bij wie ik terecht kon. Vroeger was ik introvert en wilde ik niemand ‘lastigvallen’. Er zou op scholen veel meer tijd moeten zijn voor klassikale lessen over hoe hulp te vragen, hoe grenzen aan te geven, over sociale vaardigheden, angsten e.d. Wat vaker een individueel gesprekje dat verder gaat dan welke cijfers je haalt bij wiskunde is ook niet verkeerd. Wat heb je aan wiskunde, als je emotioneel in de knoop zit en je een complete nobody voelt?
Voel jij je een nobody?
Zit je ergens mee? Uit je gedachten en gevoelens en zoek steun of hulp (dringend hulp nodig?). Op TIJD! Er is niets wat niet het bespreken waard is. Hoe klein of groot het onderwerp ook is. er is geen goed of fout. Het maakt niet uit wat de ander ervan vindt. Als iemand oordeelt, zegt dat niets over jou.
Ik was een binnenvetter, omdat ik geen woorden had of te bang was dat anderen me niet serieus namen en me een aandachttrekker vonden. Het gekke is dat mensen aandacht nodig hebben. Jammer dat we daar niet gewoon om mogen vragen. Of pijnlijk dat je het soms niet genoeg krijgt. Dat is ook een beetje het gevolg van je niet uitspreken en altijd een smile op je gezicht zetten.
Je bent geen nobody
Kwetsbaar zijn is soms nodig. Niet altijd en niet bij iedereen, maar bij minstens één persoon moet je je somberste gedachten of je angsten kunnen delen. Deel ook waar je je voor schaamt en waar je je schuldig over gevoelt. Krop het niet op.
Ik moest me ook even uiten naar aanleiding van de Netflixserie. Ik heb getwijfeld, omdat het zo’n gevoelig onderwerp is en iedere zin anders kan overkomen dan ik wens. Op Facebook schreef ik bijvoorbeeld dat Hannah pas 17 was en kreeg ik meteen naar mijn hoofd geslingerd dat ik discrimineerde o.b.v. leeftijd en dan word ik onzeker. Het is ook een onderwerp waarbij je kritisch moet zijn. Ook een onderwerp waarbij nuancering uiterst belangrijk is en dat mis ik toch echt in de serie. Toch is zwijgen over het onderwerp altijd erger. Ik ga gauw verder lezen in Karkas.
Welk boek ben jij aan het lezen?
Geef een reactie