Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Werk & Wajong

Mezelf blijven bij het UWV

Hellup! Mezelf blijven en laten zien is spannend.

Op LinkedIn volgt een man mij. Een man die werkt bij het UWV. Die man reageert op een blog van mij. Die reactie is positief. Alarm! Alles wat met het UWV te maken heeft, roept bij mij een gevoel van angst en machteloosheid op. Dat zit zo diepgeworteld, door de rechtszaak over de Wajong (uiteindelijk gewonnen!), dat die reactie automatisch is.

Dit gebeurt in Nederland gewoon

De angst komt overigens niet alleen door mijn eigen rechtszaak, maar ook doordat er gewoon werkelijk waar controles in Nederland plaatsvinden van mensen in een uitkering. Het uitgangspunt is niet vertrouwen, maar wantrouwen. En er wordt streng opgetreden bij het minste, alsof je een crimineel bent. Het UWV bijt zich vast in regels en kijk niet meer naar de mens. Althans dat is de ervaring van heel veel mensen. Ik zelf ben door verschillende UWV-medewerkers als een nummertje behandeld.

Maar deze UWV-man op LinkedIn doet niet lelijk tegen mij. Hij kleineert me niet, negeert me niet. Hij maakt niks weg zoals zo vaak wel gedaan is. Sterker nog, hij ziet mij. En dat is eng omdat ik niet weet of het oprecht is. Is die man een digitale spion? Gaat hij conclusies aan mijn digitale leven (5%) verbinden over mijn dagelijks leven (100%)? Gaat dat consequenties hebben voor mijn basisveiligheid, waar ook financiële zekerheid bij hoort?

Moet ik weer vechten voor mijn rechten ten koste van herstel?

Mijn gevoel erkennen en mezelf blijven

Na dagenlang erover piekeren en er met met mensen over spreken, kom ik terug bij mezelf. Ik ben iemand die het beste voor heeft met anderen, het goede ziet in anderen en niet uitgaat van wantrouwen. Je zou het naïef kunnen noemen, maar ook puur. Ik ben zoals ik ben en doe me niet anders voor. In real life en online.

Dat het UWV vervolgens dingen kan vervormen en naar de eigen hand kan zetten, heb ik niet in de hand. Je bent nu eenmaal nooit helemaal veilig als uitkeringsgerechtigde. Maar daar kan ik me niet door laten leiden in mijn leven.

In het algemeen, wil ik uitgaan van het goede in de mens. En dus ga ik er in eerste instantie vanuit dat mensen menen wat ze zeggen en een juiste intentie hebben. Dus als iemand aardig doet, IS hij aardig. Dat moet vervolgens wel ook echt zo voelen voor mij. Ik heb namelijk geleerd verder te kijken dan wat iemand letterlijk zegt. Hoe komt het op mij over? Voelt het ook oprecht? Wat roept het in me op?

Ziekmakende spanning

Mijn begeleidster merkte laatst op dat het soms goed is om eerst even iets te laten als het over het UWV gaat voordat ik reageer. Dan kom ik bij mijn gevoel en reageer ik niet uit paniek. Nu heb ik bijvoorbeeld veel last van de onduidelijkheid over het garantiebedrag. En als ik dan weer eens een zoveelste vaag bericht krijgt van het UWV, ga ik gelijk om duidelijkheid vragen. Ik irriteer me als ik een reactie terug krijg die weer onduidelijk is.

Als iets niet transparant is, word ik daar heel boos van. Want dan is er macht en oneerlijkheid in het spel naar mijn mening. Maar als ik in een emotie zit, is het niet het beste moment om het UWV een berichtje te sturen. Want dat is spanning in het kwadraat. Dan moet ik het er eerst even laten zijn, zodat de emotie kan zakken.

Onlangs kreeg ik bijvoorbeeld een melding van dat ik een bericht had van het UWV. Toen moest ik letterlijk kokhalzen van de spanning. Ik merkte het op en erkende de spanning en fysieke reactie. Overigens bleek het een standaard bericht te zijn, een maandelijks afschrift. Maar moet je dus nagaan hoe dat mijn leven beïnvloedt.. Ik ben toch afhankelijk van het UWV en dat maakt dat het zo veel emotie oproept.

De emoties laat ik nu toe. Iedere keer weer. Die zakken vanzelf wel weer. Het zou natuurlijk fijn zijn als het me op den duur minder gestrest maakt. Ik wil de eigen regie over mijn leven en niet bang blijven voor een instantie. Alles wat zij doen of zeggen, zegt niks over mij, zolang ze mij als persoon niet kennen. Ik kan niet anders dan mezelf blijven zijn.

mezelf blijven
Met yoga terug bij mezelf komen

Wat gebeurt er in het hier en nu en wat is oud?

Het vergt wel heel veel van mij om mensen die werkzaam zijn bij het UWV als mens te zien. Ik heb te veel nare dingen meegemaakt. Die laten hun sporen na in mij. En de financiële afhandeling van de rechtszaak loopt nog steeds. Dat is een proces wat ook veel strijdlust van me vraagt en dus energie kost.

Maar ik wil niet iedereen bij het UWV over één kam scheren. Zo ben ik helemaal niet! Daarom wil ik steeds als mijn angst en wantrouwen getriggerd worden, uiteindelijk durven kijken naar wat er hier en nu gebeurt. Dus als ik een bericht krijg van het UWV, dan mag de angst er zijn, maar daarna haal ik diep adem en kijk wat realiteit is. Daar heb ik anderen nog bij nodig.

Op die manier hoop ik dat mijn UWV-trauma uiteindelijk minder wordt en dat ik steeds beter bij mezelf kan blijven. Ik ken mezelf, weet wat ik wel en niet kan. Ik weet wat ik nodig heb om mee te doen met deze maatschappij.

Dus dankjewel UWV-medewerker voor je reactie op mijn bericht op LinkedIn. Ik vind je nog steeds eng, maar je houdt me een spiegel voor. Ik kan alleen maar hopen dat ja oprecht bent. Of dat wel of niet zo is, is verder niet aan mij.

Hoe ga jij om met alles wat met het UWV te maken heeft?

  1. M

    Ik durf geen ( nietanoniem) contact met ze op te nemen om dingen aan te vragen die me aan het werk zouden kunnen helpen uit angst voor een herbeoordeling. Ook voor speciale regelingen is een herbeoordeling nodig. Maar die kan ook “ verkeerd” uitvallen en dan is mijn inkomen weg én krijg ik geen hulp bij gaan werken.
    De criteria om de psychische mogelijkheden van iemand te beoordelen zijn onduidelijk en werkelijke hulp met werk bereiken kunnen ze veelal niet geven. ( Tenzij je hovenier , thuiszorgmedewerker of postbode kunt worden).
    Je krijgt ook soms een brief thuis met de vraag een enquette in te vullen naar de tevredenheid. Ik raak elke keer in paniek van de brief met logo. Dat duurt meerdere dagen, daarna durf ik ‘m pas open te maken en dan kom ik er achter dat het dat stomme tevredenheidsonderzoek is. Wilde dat ze daar mee stopten. Ik ben nl. geen klant, want als klant kan ik kiezen waar ik heen ga. Hier niet.
    Kortom UWV maakt spanning en paniek los. Je bent je positie nooit zeker.
    Misschien is het wel onmogelijk om iemands (kans op) herstel en mogelijkheden goed in te schatten, denk ik soms. Want er zijn zat artsen daar die hun best doen ( en er dus toch vaak naast zitten of het niet goed kunnen onderbouwen)
    Doodeng

  2. Wat heftig dit! En het erge is: het lijkt wel alsof iedereen in de stress schiet van het UWV (ja, ik ook bij de maandelijkse mail over het afschrift). Dat is toch vreemd? Het zou een helpende organisatie moeten zijn, maar het is een organisatie die vooral veel spanning oproept. Knap dat je voor deze reageerder nu uit kunt gaan van oprechte bedoelingen. Ik hoop ook dat die er echt zijn én natuurlijk dat je jezelf durft te blijven.

    • Reactie door auteur

      Mandy Verleijsdonk

      Het zou toch anders moeten kunnen.. daar is iedereen gebaat bij.

    • Maria

      Ik heb dat ook, benauwd van spanning bij bericht van uwv. Blijkt het een “ klantteveredenheidsonderzoek” te zijn…. Alsjeblieft niet meer sturen, dat is de spanning niet waard.
      Het UWV kan nu eenmaal niet anders dan protcollen uitvoeren, die erop gericht zijn zo min mogelijk mensen te ondersteunen. Voor een hogeropgeleide autist kunnen ze echt niets betekenen.
      Kom je in de WIA bij het werkbedrijf terecht ( gedeeltelijk arbeids(on) geschikt, dan al helemaal niet. Ze gaan echt geen werk voor je zoeken en van de werkgevers neem 13-17% iemand met een arbeidsbeperking aan… en dan meestal/ liever iemand met een fysieke beperking.
      Ook ik ben bang dat ze op internet je volgen: ik durf daardoor ook niet op google te zoeken naar vragen over mijn mogelijkheden tot ondersteuning of ( als ik dat al durf) te bellen en mijn naam te zeggen. Álles kan aanleiding zijn voor een herkeuring en dan is het maar net wie je treft.
      Als nu eens erkent zou worden dat het vaak compleet onmogelijk is in de toekomst te kijken naar gezondheid. En ook realiteit van de arbeidsmarkt zou worden erkent( zelfs in deze krappe tijden durven werkgevers het niet aan).

  3. Ik in België ga bijna nooit met hen om, hoor er nooit iets van, hier noemt het FOD denk ik. Ik weet dat ik ooit eens een paar keer kort bij een dokter moest komen. Denk op 20j en op 21j kreeg ik gehandicapte uitkering, had jaren schrik niets te gingen krijgen, maar vermoedelijk kreeg ik dit vooral om wat ze in school van mij vonden, van mijn kledingbakken na school 18j en wat ik daar kon weten zij waarschijnlijk niet. Verder nooit meer van gehoord. Jaren kwam mijn gehandicapte uitkering met de postbode. En moest ik eigenlijk persoonlijk aftekenen. Maar was te mensen schuw, en moest mijn moeder dit aftekenen in mijn plaats, de postbode wist hoe een schuwe autist ik was bijna heel het dorp vroeger en daarom ging het. Toen kwam er een nieuwe postbode en die wilde mij persoonlijk zien. En toen hebben men ouders het rechtstreeks op mijn rekening kunnen laten storten via FOD, tekenen en geld ontvangen zou ik niet doen want dan moest ik met mensen spreken. Nu stort ik het bedrag zelf grotendeels aan mijn ouders via online bankieren. Simpelweg omdat mijn vader halftijds werkt wegens dat kledingbakken te zwaar is om voltijds te doen op zijn leeftijd. Ik voel mij al heel mijn leven financiële zwak maar samen met men vader, die nu minder loon heeft dan ik uitkering heb lukt het om rond te komen. Maar ik zonder hen en zij zonder mij zijn wij verloren financiël in deze dure wereld.

    Maar had veel liever betaald gewerkten en zelfstandig rondgekomen. Zelfs in beschutte werkplaats als ze daar plaats hadden gehad. Tenminste op 18, nu met crohn en kappote knie zou zelfs dat onmogelijk zijn, zelfs er geraken zou me te vermoeiend zijn. Financieel zwak staan ik haat het. Naast de lasten van gehandicapt te zijn nog eens iets onplezierig erbovenop. Maar niets aan te doen. Bang ben ik niet dat ze het zouden afnemen. Ik heb er nooit om gevraagd. Ik dacht echt op 18 in besschute werkplaats aangenomen te worden. Die kledingbakken met men vader ik als vrijwilliger was maar iets dat kwam. Omdat ik volgens neurotypische blijkbaar nergens nodig was in deze wereld. Maar zij weten ook niet alles.

    Ik hoop dat er niemand geld komt verminderen Mandy. Ik snap de stress. Volhouden en hopen op het beste.

  4. FransTraas

    Ik herken dat. Blijf beleefd, blijf netjes.
    Totdat ik in de WIA kwam was het lastig. Het probleem is dat ze weinig informatie geven. Als je weet hoe het werkt, en het UWV merkt dat je het weet valt het mee. Nadat ik in de WIA kwam werden ze veel aardiger.

Geef een reactie op Reactie annuleren