Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Co-morbiditeit

Kromkommer en kwel

O jongens… Mijn hoofd wordt gek van denken over komkommer. Het wordt kromkommer!

Ik was vanmiddag een broodje aan het eten dat ik gehaald had bij de Subway (ik verzin dingen om af en toe even de deur uit te gaan) toen ik me realiseerde dat er ook komkommer op zat. Dat was schrikken! Niet omdat ik niet van komkommers houd, maar omdat komkommer ook al op het menu stond voor het avondeten en één van mijn (vergezochte, I know) dwangmatige eetregels is dat ik iets niet twee keer op een dag mag eten.

Dat heeft consequenties Mandy!

Nu zou ik normaal mijn komkommer bij het avondeten weglaten, maar dat kon nu niet omdat de komkommer al door de pastasalade zat, die vandaag op moest. Ik moest iets bedenken waardoor het wel zou mogen. Het is schijnbare flexibiliteit, maar het hielp wel. Ik mocht de komkommer eten omdat de ene komkommer uit de supermarkt kwam en vast en zeker een andere soort was of uit een ander land kwam. Ze waren dus niet identiek. Net zoals ik twee keer op een dag olijfolie mag als de ene extra vierge is en de andere niet.

Ik grapte tegen een vriend dat ik een levensbedreigend probleem had, maar hij gaf me een compliment toen ik het toch aandurfde om twee keer hetzelfde op een dag te eten, omdat hij wist dat het echt een dingetje is voor mij. Kommer en kwel dus. Kromkommer en kwel in dit geval. Dan blijf ik hangen in mijn hoofd en blijf ik over de situatie nadenken (vooral: piekeren).

kromkommer

Iets anders doen dan anders

Het helpt mij om dwangmatigheid te doorbreken als het gelijk een voordeel heeft. Als de praktijk erom vraagt, kan ik soms een regel in mijn hoofd doorbreken of bijstellen. Dat scheelt namelijk stress. Daarom werkte therapie vroeger vaak niet die specifiek gericht was op dwang doorbreken met cognitieve gedragstherapie.

Dan deed ik dingen anders dan anders omdat het moest van de therapeut. Het was ook te oppervlakkig voor mij, omdat de diepe oorzaak van mijn gedrag niet aan het licht kwam. Dat riep geen intrinsieke motivatie op voor verandering. Dan paste ik me aan aan anderen, aan een norm. Nu pas ik me aan aan mijn eigen situatie, vanuit een eigen behoefte.

Als ik iets anders doe dan anders, ook al is het een positieve doorbraak, wisselen mijn gevoelens elkaar daarna in rap tempo af. Trots, stress, voldoening, angst. Dat er laten zijn en het bewust voelen is een hele kunst. De neiging bestaat namelijk om gelijk weer controle te willen over mijn gedrag. Dan wil ik gaan compenseren.

Wat er achter de kromkommer zit

Alles wat krom is, wil ik recht maken. Ik ben een perfectionist van karakter en dan heb ik ook nog een autistisch brein die heel veel details ziet en die maar blijft associëren en analyseren. En dan is er ook nog de eeuwige faalangst in mij door zo vaak anders geweest te zijn, afwijkend te zijn en achter te lopen, waardoor ik immer mijn best doe om het goed te doen, heel goed.

Het gaat dus niet om die paar schijfjes kromkommer uhh komkommer, maar het laat zien hoe iets kleins heel groot wordt in mijn hoofd vanwege die diepere laag van angst en om de wijze waarop mijn hoofd werkt. Ik droomde er zelfs over.. In mijn droom zat er folie om de komkommer in de pastasalade waardoor ik hem eruit kon vissen. YES! Ergens ook wel weer grappig..

Arme kromkommer

Moet je nagaan hoeveel tijd en energie het kost, zeker omdat heel veel kleine dingen bij mij groot worden. Opgestapeld zijn kleine dwanghandelingen en dwanggedachten dodelijk voor je energie en humeur. Dat gaat ten koste van noodzakelijke of leuke dingen zoals werk, slaap en hobby’s.

Gelukkig kan ik tegenwoordig iets beter relativeren en kan ik van sommige situaties de absurditeit inzien. Dan durf ik het ook te delen met iemand, zodat het geuit wordt. De rariteit mag er als het ware zijn en dat lucht op. Het lijkt me overigens heel wijs om niet over kommer en kwel en komkommers te praten op een eerste date. Dat komt later wel. :p

Zijn er in jouw hoofd wel eens dingen krom en hoe ga je daarmee om (dat rijmt)?

  1. Zo knap hoe je de dingen duidelijk uitlegt, ook hierover weer. Ik heb zelf wel wat ‘gekke’ eetgewoontes en herken de stress die kan toeslaan als ik me ‘opeens’ aan moet passen. Ik werk eraan, maar het is een proces dat (vooral dankzij autisme) lang duurt.

  2. Ik ben voortdurend aan het denken, in beelden en in woorden. Soms kan een woord of beeld een hele reeks van totaal afwijkende woorden of beelden scheppen. Iets dat soms heel vervelend kan zijn maar ook creatief. Hoewel ik een hoge intelligentie heb lijkt mijn denken soms erg kinderlijk naïef anderzijds ben ik niet tevreden met het spreken over de gewone dagelijkse social talks

  3. In mijn hoofd of misschien beter kop ( want mijn iq leunt dichter tegen dat van dieren aan dan mensen) is het zelfs niet krom. Bij mij is het in stukken gebroken. Zo dat het zich uit in onverklaarbare variërende samen gepuzzelde vormen. Die niemand nog kan begrijpen inclusief mezelf. En ik het dus niet besef of ik raar dwangmatig of normaal ben. Zo lang ik veilig in mijn afgesloten omgeving thuis zit kan het geen kwaad. Maar in de buitenwereld ben ik een rare autist volgens vele zo niet volgens alle neurotypische mensen. Maar het is wat het is. Ik ben toch abnormaal, er zijn nog meer mensen abnormaal. Dan ben ik maar zo, anders kunnen de normale mensen nooit eens een keer het woord raar gebruiken. En dan zou het maar een saaie wereld zijn voor de normale mensen, en hebben ze geen rare snuiter om als gespreksonderwerp te dienen.

    Soms zou ik graag een vlieg zijn om te weten. Welke rare verhalen er de ronde doen of gedaan hebben over mij. Maar aangezien dat niet mogelijk is. Moet ik er maar van uitgaan dat het misschien toch allemaal zo raar niet is als ik me voorstel. Maar zeker weet ik het niet. Want niets is zeker en misschien ben ik wel de voorloper van hoe het word. Of misschien ook niet. Ik ga het niet weten want ik leef niet eeuwig.

    Vanuit mijn kijk en de wetenschappelijke is variërende voeding goed. Dus maar 1 keer per dag hetzelfde eten is goed. Als het zo aanvoelt zou ik me daar niet in kwellen. En gewoon dat regeltje aanhouden als het je plezierig aanvoelt. Volg het leuke en het is leuk. Het is een ding waar je kan op rekenen, een vaste waarde in de constant veranderende wereld. En dat is altijd goed vaste punten om ons op te richten, beter word het niet voor ons de autisten.

Geef een reactie op Reactie annuleren