Op Instagram zie je niet alles en dat is oké

Zes foto’s plaatsten op een dag was iets te enthousiast geloof ik. Wat is de Instagram-norm? Drie per dag hoor ik ergens in een filmpje, maar van de personen die ik zelf volg zie ik er niet zoveel voorbij komen. How to Instagram? Hoeveel hashtags gebruik ik en welke? Wat nou als een voor mij normaal woord op Insta een schuilnaam is voor iets? Zo ben ik er achter gekomen dat op Whats-app een aubergine niet alleen staat voor aubergine, al ver voordat ik dat wist. :s

Het digitale tijdperk vraagt om kennis, maar ook om regels en impulscontrole (executieve functies). Op Instagram-dag twee maakte ik gauw een lijstje met wat ik nog op Instagram wil zetten, zodat ik het foto’s plaatsten zelf kan uitstellen. Ik vind het leuk om foto’s te maken en te delen. Ik woon alleen en social-media is voor mij toch een laagdrempelige manier om contact te maken. Een stukje bevestiging en aandacht krijgen is leuk natuurlijk, maar dat mag je alleen stiekem vinden en niet in een blog schrijven.

Onzeker zijn over mezelf

Bij het mezelf tonen aan de wereld, komen al snel mijn eigen oordelen. Niet te spontaan zijn hoor, je neus is te groot en puntig, wie zit er nou op jou te wachten, je Engels is belabberd, .. Je moet alleen kunnen zijn en zelf dealen met donkere gedachten en emoties. Je moet niet nog meer prikkels zoeken buiten Facebook, Whats-app en Twitter, want het is al zo druk in je hoofd.

De foto’s van strakke buiken, verse groene maaltijden, verliefde stelletjes, lange glanzende haren en hippe outfits triggeren mijn onzekerheden ook nog eens. En toch.. Door social-media word je misschien vaker geconfronteerd met wat jij niet hebt of kan, maar dat wil niet zeggen dat dat zonder social-media niet het geval is. Dealen met onzekerheid en eigenwaarde creëren moet je hoe dan ook leren. Dat gaat bij de ene iets sneller en makkelijker.

Omdenken op Instagram

Verschillen kunnen juist inspireren. Als iemand een prachtige tekening maakt, vind ik het leuk om die te zien en ik word blij van een fluffy chinchilla of als iemand geniet van een vegan taartje. Ont-volgen kan altijd als je ergens niet op zit te wachten. Niet bij mij doen natuurlijk, want mijn hamster Muffin, chin Suus en chin Nono zijn dan gekwetst.

Ik vind het nu in ieder geval fijn om Instagram te hebben. Ik moet alleen leren er iets minder tijd aan te besteden, vooral in mijn hoofd. Nieuwe dingen roepen veel gedachten en emoties op, maar die zakken. Onzeker zijn is menselijk. Het is een teken dat je bewust bent van jezelf en van anderen. Dat je nadenkt of er iets anders moet in je leven of niet.

Dus mij lijkt het beter om te leren omgaan met gevoelens en gedachten en met de verschillen tussen mensen dan de schuld te leggen bij social-media zelf. Met een beetje logisch nadenken weten we allemaal dat foto’s momentopnames zijn. Je weet niet wat er nog meer in iemands leven speelt en ook niet of een bepaalde foto in één keer genomen is of na twintig takes.

Nuanceren en relativeren

Ik kijk verder. Als je lacht, weet ik dat je ook wel eens huilt. En als je gezond eet, weet ik dat niet iedereen de tijd heeft zo lang te kokkerellen als jij. Als je er prachtig uitziet, wil het niet zeggen dat je gelukkig bent. Sommige dingen hoeven we ook niet te zien. Het (huis)merk van je wc-papier bijvoorbeeld.

Een chagrijnig hoofd op z’n kop is ook een glimlach.

Loesje

Als mijn Instagram-hyper wat gezakt is, ga ik Pinterest proberen. Je weet nooit wat je er van opsteekt; een nieuw idee voor je huis of persoonlijke groei. Als ik wat ben ingeburgerd op Instagram ga ik een niet-leuk moment van mijn leven laten zien om eens te kijken wat dat met me doet. Qua woorden durf ik dat al op deze blog, maar iets als verdriet daadwerkelijk tonen is een ander verhaal.

Hoe ga jij om met lastige gevoelens die worden opgeroepen door social media?