Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Co-morbiditeit

Suïcidaal, had ik het maar geweten..

Trigger warning: deze blog gaat over de dood en over suïcide.

Op de middelbare school was ik smoorverliefd op P. uit een andere klas. Hij was een jaar ouder en zijn ogen straalden ondeugendheid uit. Iedere pauze ging ik zo staan dat ik naar hem kon kijken. Viavia kregen we contact via MSN Messenger en daar werd ik dolblij van. Wat van levensbelang was, misschien wel letterlijk, want ik was depressief en suïcidaal toendertijd.

Voor de eerste keer naar een crematie

Niet dat ik echt face-to-face contact wilde. Ik had veel sociale angst tijdens de middelbare school waardoor ik nooit een vriendje durfde te hebben. Afspreken met een jongen? No way! Het werd dus niks. P. ging van school en ik probeerde hem te vergeten. Tot een vriendin me belde: Zit je? P. is dood. Zelfmoord! Suïcide. Ik kon een week lang alleen maar huilen.

Ondanks mijn sociale angst, ging ik naar de crematie. Naast angstig, was ik eenzaam, omdat ik geen onderdeel uitmaakte van zijn leven en zijn sociale netwerk. Mijn tranen mochten er niet zijn, die van anderen wel. Ik voelde me schuldig, schaamde me voor mezelf.

Asperger en suïcidaal zijn

Achteraf wilde ik de muziek van de crematie afspelen thuis; mijn manier om het een plekje te geven. Dat heeft me geholpen. Ik wist het e-mailadres van zijn moeder te achterhalen en kreeg zo de liedjes. Ook hoorde ik toen dat hij Asperger had.

Ik wist toen nog niet dat ik dat ook had. Ik wist nog niet waarom ik altijd mijn uiterste best moest doen om te doen zoals leeftijdgenoten. Waarom niks vanzelf ging. Waarom mijn hoofd overuren draaide waardoor ik ’s avonds niet in slaap kon komen. Ik dacht dat het gevoel van ‘overleven‘ het normale leven was.

Zo zonde vind ik het nu dat ik P. niet echt goed gesproken heb voor zijn dood. Als we hadden geweten van elkaars worsteling met het leven en het suïcidaal zijn, hadden we elkaar kunnen steunen. Maar ik praatte niet, zei niet dat ik zelfmoordplannen had omdat ik me waardeloos en ongelukkig voelde.

Suïcidaal
Tekening die ik eens maakte in therapie

Ik leef

Mijn latere pogingen ‘slaagden’ niet. Waar ik inmiddels blij mee ben. Toen ik op volwassen leeftijd een autismediagnose kreeg, viel mijn leven op zijn plek. En nog belangrijker; ik ben gaan leven naar wat bij mij past, wat haalbaar is en op mijn eigen manier zinvol. Ik praat en deel ook, want openheid doet echt goed. Grote en kleine dipjes heb ik nog, maar de grote depressieve periode ligt achter me.

Gelukkig is er inmiddels een Factsheet Suïcidaliteit en Autisme die moet zorgen voor meer kennis en bewustwording bij mensen met autisme, naasten, huisartsen, psychologen, psychiaters en begeleiders. Doel is betere preventie doordat de signalen van suïcidale gedachten bij mensen met autisme beter worden herkend.

P. blijf ik dankbaar voor het lichtpuntje in de periode toen ik nog niet blij was met mijn leven. Dat zal ik nooit vergeten.

Durf jij open te zijn en wat levert dat je op?

  1. Beste Mandy, wat een indrukwekkend artikel.

  2. Hallo Mandy, wat een prachtig én herkenbaar bericht. Ik ben, voor zover ik weet, niet verliefd geweest op iemand die zelfmoord heeft gepleegd maar ik heb wel jaren rondgelopen met suïcidale gevoelens. Daarvoor ben ik in therapie geweest (2010-2011). Pas later (2018) kreeg ik de diagnose ASS. Nota bene op Valentijnsdag. Het bracht mij meer liefde voor mezelf. Gelukkig want een relatie heb ik spijtig genoeg nog steeds niet.

  3. Toen mijn ouders zijden je hebt autisme op 15, en ik het jaar er na naar andere school moest, school voor beschutte werkplaats en beschermd wonen. Toen zij ik helemaal niets er op maar ging wel naar die school. Net zo als ik die testen gedaan had voor autisme maar daar daar waren ze ook niet blij, want ik antwoorden enkel kort. En sprak niet over gevoelen en had een neutraal gezicht. Volgen wat er staat in diagnose papieren voelt het hun aan alsof ze geen echt contact gehad hadden met mij.

    Toen in mijn oude school moest ik niet meer mee op schoolreis ik mocht kiezen en bleef op school. En toen is ook niet het woord autisme uitgesproken. Op mijn school waar ik de laatste 2 jaar zat is ook het woord autisme nooit gevallen. Volgens mij misschien omdat ik te oud was en ik zelf er niets over zei. Maar dat is dan ook een ding dat ik nooit uit mezelf iets zei tegen leerkrachten. En niemand had toen autisme, hoewel het buitengewoon onderwijs was. En er vast nog mensen dit hadden, maar er werd niets over gezegd, en ik was wel de enige met de bijnaam de stille. Dus ging ik er van uit dat dit toch niet zo veel voorkomt.

    Toen was ik 18 en was ik te traag voor beschutte werkplaats. Daar had ik wel iets gezegd op de burro want ik was daar alleen voor testdag. Maar niet over autisme, over daar werken, mijn vader had nadien brief geschreven en stond dat het niet aan autisme lag maar dat ik te traag was dat ik daar niet mocht komen werken.

    En toen ging ik kledingbakken doen en was ik dus gratis aan het werken tot uitkering 21. En voelde ik me een raar geval. En zei ik tegen niemand niets meer (buiten mijn ouders) ook niet meer antwoorden, mijn vader zij dat ik autisme had tegen iedereen. En zo kon ik kledingbakken leegmaken zonder iets te moeten zeggen.

    Toen op 23 voelde ik me arm en toch werkte ik, en had ik natuurlijk angst waar ik heen moet zonder mijn ouders. En is dat met mijn knie gebeurt. En nog steeds zij ik er niets over. Tot ik dan 28 was of zo en doorkreeg dat er nog mensen bleken op internet met autisme. En daar herken ik dingen en kan ik wel dingen posten. Maar in het echt ben ik volgens de buurt nog altijd bekend als dat ik enkel tegen mijn ouders spreek. Ik spreek zelfs niet als mensen op 100m afstand staan, uitgezonderd eens bij de tandarts of dokter enkele zinnen.

    En ben ik dus niet open offline maar ik kan het niet, iedereen weet dat ik niets zeg. En ik voel mij daar het beste bij. En het is niet dat ik verstopt zit mijn echte naam is mijn echte naam op twitter. En online kan ik wel zonder angst open zijn. En eigenlijk ben ik open door te zwijgen toon ik de kwetsbare angstige autist. Het is misschien vreemd maar toch zal het zo blijven vermoed ik. En dit soort verhalen gaan uitleggen is nu eenmaal onmogelijk voor mij in het echt. En mocht ik het kunnen dan zou het 99 procent het niet begrijpen. En misschien dat ik daarom al vanaf de kleuterklas me afzijdig hield. Ik voelde me toen al angstig tussen mensen. En was het voor mij normaal om te zwijgen en met zware angstsymptomen toch naar school te blijven gaan.

    Inderdaad zonde van P. daar had je veel mee kunnen delen. Dat had voor jullie beiden herkenning gebracht en goed geweest, echt zonde.

    • Evelien Mei.

      Ik ben niet Trots op die dagen, maar zat in zak en as toen.
      Vandaag voel ik mij weer zo rot.
      Maar heb nu betere begeleiding gekregen die mij gaat helpen om meer over mijn Autisme te leren kennen, Eindelijk, zou ik zeggen, maar daar ben je dan 60 jaar voor geworden. En zelfs als je Oud bent, gaan ze me Leren al die Open Vakjes Dicht Te Krijgen. Ik hoop echt dat ik weer Vreugde kan krijgen!!!
      Mijn Zus was Manis Depressief en Stierf na een mislukte poging alleen😪

      In mn Vaders Geslacht Lijn zijn Velen Gek Gestoord Gestorven.
      Mijn Moeders Geslacht Lijn zijn Veel op Zuiderzee Gebleven.
      Maar daar Vermoeden we ook Autisme bij.
      Of we zijn gewoon Erfelijk Belast van Beide Kanten!

      Ik heb Namelijk meer dan Autisme en dat is Soms erg Zwaar!!

    • Evelien Mei.

      Lieverd,
      Het is niet Leuk, wat je meegemaakt hebt!
      Maar voor mij evenmin en voor Iedereen!!
      Door is Onze Grootste Vijand!!

      Op de Vlaamse Universiteit leerde ik van de Vrouwelijke Professor.
      Dat iemand zwaar Ziek is voordat het zijn daad Doet. Vroeger dacht men er Anders over. Maar ze kunnen Nu het zien in de Hersenen!!
      Erg Interessant om te weten!!! Vind ik dat!
      Ook voor de Nabestaanden!!
      En Vrienden!!
      Hoe meer we Weten over Onze Hersenen, Hoe beter men kan Inzien, wat er gebeurd in Onze Hoofd!!

      Veel Sterkte Ermee, Lieve IEDEREEN💖💖💖💖💖💖

  4. Priscilla

    Respect!

Geef een reactie