Daarnet had ik een vergadering bij het AIC Tilburg. Ik ben nieuw, dus kon niet echt meepraten (wat ik in groepsgesprekken toch al lastig vind). Ik moet mijn rol nog vinden en weet dat ik op een gegeven moment wel ga meepraten, omdat autisme een onderwerp is waar ik over kan en wil meepraten. Het gevaar is zelfs dat als ik eenmaal los ben, ik moeite heb met mezelf afremmen qua praten.
Geen denktijd in groepsgesprekken
Dat merk ik bij lotgenotencontactgroepen. Op alles wat er gezegd wordt, kan ik inhaken. Ik kan zeggen hoe het bij mij is, laten merken dat ik meeleef, een vraag stellen als iets niet duidelijk is, … Er zijn veel opties en omdat er geen denktijd is, reageer ik niet (veiligste optie) of wel en impulsief (zonder wikken en wegen). Na zo’n bijeenkomst begint gelijk het malen.
Heb ik iets stoms gezegd? Heb ik te veel gezegd? Had ik..? Vinden ‘ze’ me wel aardig?
Vroeger heb ik veel groepstherapie gehad. Ik kon niet tegen stiltes en helemaal niet tegen ieders pijn. Ik nam te veel de zorgende rol op me terwijl mijn schouders dat niet konden dragen. Na iedere groepssessie kon ik mezelf wel de grond instampen van schaamte. Ik was bang dat ik het niet goed had gedaan en dat anderen negatief over me dachten. Groepstherapie was ingewikkeld. Er was daardoor te weinig ruimte om bij mijn eigen gevoelens en gedachtes te komen.
De ene wil dit, de ander wil dat
Dat heb ik nog steeds met groepsgesprekken, zoals met het gezin. Als meerdere mensen iets tegen mij zeggen, krijg ik ‘error’ in mijn hoofd. “Ik kan niet met vier mensen tegelijk praten!” Iedereen zegt wat, iedereen voelt wat. Ik reageer in groepen vaak op microniveau; op het laatste zinnetje. Eigenlijk zou ik eerst denktijd willen, zodat ik kan uitzoomen. Dan kan ik nadenken over of ik iets wil zeggen, wat en waarom.
Bij gesprekken die niet serieus of belangrijk zijn, vind ik het vooral lastig dat ik niet weet wat ik moet zeggen. Over koetjes en kalfjes praten vind ik lastig. Een gesprek moet nut hebben en leerzaam zijn. Verjaardagen waarbij je in een kring zit en praat, zijn dus lastig. Als ik iets heb bedacht om te zeggen, is het moment om te reageren al voorbij of ik kom er niet tussen. Wie moet ik bovendien aankijken?
Mezelf fijn voelen in groepsgesprekken
In iedere groep moet ik me eerst veilig zien te voelen. Omdat ik niet meer zo’n laag zelfbeeld heb als vroeger, merk ik dat ik sneller mijn rol vind. Door meer zelfinzicht, weet ik mijn mindere en sterkere kanten in sociaal contact. Iemand zoeken in de groep bij wie ik mezelf durf te zijn, helpt bij het me minder eenzaam voelen.
Toch gaat mijn voorkeur uit naar één-op-één-contact, maar groepen ontlopen betekent dingen missen. Het is steeds wikken en wegen. Nu bijvoorbeeld over Poetry Circle waarbij je met een groepje aan je poëzieperformance werkt. Als we aan de slag gaan en niet te veel praten, lijkt het me leuk en leerzaam. Als ik iets te zeggen of te doen heb (houvast), red ik me redelijk in een cirkel.
Hoe red jij je in groepsgesprekken?
Geef een reactie