Vera Helleman heeft een theorie over autisme die voor mij verfrissend en inspirerend is. Het vraagt soms wel om anders denken. Een onderdeel van die theorie is dat autistische mensen geen ik-referentie hebben. Het is een visie die ik niet ineens snap, maar waarbij er langzaamaan puzzelstukjes op hun plek vallen. Erg interessant!
De theorie over geen ik-referentie hebben, doet mij bijvoorbeeld snappen waarom ik zoveel regels nodig heb gehad om te moeten overleven. Regels die dwangmatig werden en me gevangen hielden. Regels die inmiddels veelal gewoontes zijn. Maar hoe kom ik daar nu iets losser van? Zodat ik wat meer ruimte heb in mijn leven voor mijn gevoel bijvoorbeeld.
Ik-referentie: wat is dat?
‘Een referentiekader is het geheel van persoonlijke waarden, normen, standpunten, kennis en ervaringen die iemand heeft en welke betekenis iemand daaraan geeft. Dit referentiekader heeft invloed op hoe je gebeurtenissen in je leven beleeft en waarneemt. Iedereen bekijkt de wereld vanuit een persoonlijk kader en beoordeelt gebeurtenissen en situaties anders. Daarom zijn we ook verschillend in hoe we ons gedragen.’
Lees de blog verder op www.a-typist.nl/
1 Pingback