Leven op het autismespectrum

Autismespectrum

Mijn autismekenmerken

Het blijft lastig om autisme concreet te maken. Ik heb al een algemene beschrijving van autisme gemaakt, maar hoe zit het bij mij zelf? Onderstaande is een opsomming van autismekenmerken en geen vloeiend verhaal om het overzichtelijk te houden. In de praktijk zijn er geen hokjes zoals bij een letterbak, maar hangt het ene natuurlijk samen met het andere

Kenmerken die passen bij autisme

Je kan per persoon met autisme nagaan welke autismekenmerken herkenbaar zijn.

Niet a-sociaal zijn, maar gedoseerd sociaal zijn

  • Als kind en adolescent was ik introvert, verlegen en eenzaam. Ik ging met mensen om, maar nu zie ik dat er geen emotionele verbinding was. Ik kon me niet goed uiten, qua gedachten en gevoelens en schreef veel in mijn dagboek. Het nare was dat ik opgesloten raakte in mezelf en depressief werd. Inmiddels heb ik betere sociale vaardigheden zodat ik mezelf meer kan laten zien.
  • Ik voel me vaak ongemakkelijk in sociaal contact, denk er veel over na, vind aankijken en handen geven lastig, ben soms te rationeel en praktisch. Dit is vermoeiend, dus ik moet sociaal contact goed doseren.
  • Ik dacht dat ik dingen nooit letterlijk nam, maar nu betrap ik me er wel eens op. Dan kan ik naïef zijn en mis ik een bepaalde boodschap.
  • Initiatief nemen vind ik lastig. Ik zal iemand niet uit mezelf een hand geven om me voor te stellen bijvoorbeeld. Ik ben soms te afwachtend.
  • Als ik met iemand afspreek, heb ik graag wat om handen. Dat liever dan recht tegenover elkaar zitten aan tafel. Als ik bezoek krijg, vind ik het lastig dat ik niet weet wanneer ze vertrekken. Liever doe ik daarom iets buiten de deur.
  • Ik was voor mijn leeftijd wijs en serieus, maar op bepaalde vlakken liep ik achter. Ik kreeg mijn eerste vriendje pas toen ik al op mezelf woonde. Ook heb ik nog geen reguliere baan gehad en zie ik er jonger uit dan ik ben. Het is zoals het is, maar vroeger schaamde ik me voor dingen die anderen wel hadden en ik niet.

Gevoeligheid voor prikkels

  • Ik ben gevoelig voor prikkels; vooral voor wat ik zie en hoor. Zodanig dat ik veel tijd thuis en alleen moet doorbrengen. Als ik te veel prikkels krijg, raak ik overprikkeld en kan ik niet meer goed functioneren.
  • Ik ben snel onderprikkeld. Dan neem ik prikkels niet waar of zoek ik juist prikkels op omdat ik die ‘nodig’ heb.

Tragere informatieverwerking hebben

  • Ik heb moeite met overzicht houden omdat ik veel details waarneem (lees ook over centrale coherentie). Dat was een probleem tijdens mijn studie. Ik zag geen bijzaken. Als ik schrijf, kan ik me ook verliezen in details en ik wil volledig zijn. Dan moet ik af en toe heel bewust uitzoomen en me afvragen wat de kern is. Prioriteiten stellen is ook lastig.
  • Veel denken en snel associëren is voor mij normaal. Het is altijd druk in mijn hoofd. Daardoor heb ik moeite met inslapen. Ik heb allerlei lijstjes die ik gedurende de dag bijhoud in de hoop dat het uit mijn hoofd gaat. Van me af schrijven en mijn gedachten tegen iemand uitspreken kan ook helpen.
  • Ik heb tijd nodig om te schakelen tussen verschillende bezigheden; het ene verwerken en het andere voorbereiden. Dan ga ik zitten en naar mijn planning kijken (problemen met executieve functies).
  • Ik heb veel moeite gehad om mijn emoties te begrijpen. Ik voelde niks of werd patsboem meegezogen in een heftige emotie. Uiten kon ik niet goed. Soms komt het over of ik niks voel, maar ik voel van alles. De informatieverwerking en bewustwording is gewoon wat trager.

Extra nodig: rust, reinheid en regelmaat

  • Routines geven mij rust. Ik heb vaste tijden voor opstaan, eten, Josje uitlaten en naar bed gaan. Dat geeft een gevoel van grip. Ervan afwijken vind ik lastig, maar ik probeer er mee te spelen.
  • Ik maak iedere dag een to-do-lijst voor de volgende dag. Dat geeft overzicht.
  • Regel is regel. Ik zal nooit een biebboek te laat inleveren, heb nooit gespijbeld, houd me aan afspraken etcetera. Ik heb gelukkig wel geleerd ietsje flexibeler te zijn, want zo star als vroeger gaf stress.
  • ‘Voor Mandy is duidelijkheid heel belangrijk’ schreef iemand van de crèche over mij in een schriftje. Dat is niet veranderd. Als ik niet weet hoe en wat, kan ik me niet voorbereiden, heb ik angst en kom ik niet tot actie.
  • Veranderingen gaan gepaard met onzekerheid. Ik kan daar door opgeslokt worden. Maanden voordat ik ergens start als vrijwilliger bijvoorbeeld ben ik al somber en zie ik er tegenop. Kleine veranderingen zijn ook lastig. Als bijvoorbeeld een afspraak niet doorgaat, moet ik mijn dag opnieuw in elkaar puzzelen.
  • Voordeel van mijn discipline is dat mijn dag blijft draaien als ik depressief ben. Ik eet en douche zoals anders, laat mijn hondje uit en kom afspraken na. Het kost tien keer meer energie en tussendoor slaap ik, maar ik zal niet letterlijk stil komen te staan.

Anders leren is ook één van de autismekenmerken

  • Ik heb moeite met theorie in de praktijk brengen. Denk aan autorijden en stage lopen. Beide heb ik inmiddels opgegeven. Ik ben leergierig, maar praktisch dingen uitvoeren is nogal een dingetje. Ik probeer dingen wel en geef niet snel op.
  • Zonder instructies iets nieuws doen, loopt meestal uit op mislukking. Als ik voor de eerste keer met de bus ga en niemand geeft me de instructie dat ik mijn hand op moet steken, dan komt dat ook echt niet zelf in me op en stopt de bus dus niet. Wat ben ik blij dat je tegenwoordig zoveel kunt opzoeken op internet.
  • Ik kan helemaal opgaan in een onderwerp. Dan wil ik bijvoorbeeld alle boeken over voeding lezen en de info delen met anderen. Toen ik mijn autismediagnose kreeg was ik er een periode geobsedeerd door. Ik doe altijd mijn research..
  • Ik moet dingen ‘zien’ om ze te snappen en onthouden. Daarom is bellen lastig en haalde ik onvoldoendes voor luistertoetsen op school.

Kenmerkende lichamelijke klachten

  • Fysieke klachten hangen samen met autisme. Denk aan spanningsklachten, vaak moe zijn en een prikkelbare darm hebben.
  • Ik heb moeten leren verbinding te maken met mijn lichaam. Voorheen leefde ik in mijn hoofd en had ik lichamelijke klachten waar de huisarts niks mee kon. Ik nam geen grenzen waar. Dan ontspande ik te laat, zei ik ‘ja’ waar ik ‘nee’ moest zeggen. Psychomotorische therapie (PMT) en mindfulness hebben me hier bij geholpen.

Overige autismekenmerken

  • Ik heb een groot gevoel voor rechtvaardigheid en kom op voor mijn eigen en andermans rechten. Zo heb ik vijf jaar lopen vechten tegen het UWV (gelukkig gewonnen). En ik ben vegan, omdat ik vind dat dieren niet onnodig moeten lijden.
  • Zomaar lol trappen zit niet in mijn systeem. Ik denk veel na over het nut van de dingen, doe graag wat functioneel is. Eindeloos heb ik nagedacht over de zin van het leven. Nu probeer ik voor ogen te houden dat het gaat om zin ‘voelen’ en dat lachen van levensbelang is.
  • Ik ben bang voor veel dingen waar andere niet bang voor zijn, maar ben minder bang voor ‘grote’ dingen als hoogte. Als ik echt iets wil, ga ik mijn angst aan. Soms overwin ik de angst, soms blijft de angst bestaan.
autismekenmerken

Onzichtbaar, maar zo voelbaar

Bovenstaande kenmerken zijn voornamelijk interne processen, niet zichtbaar aan de buitenkant. Ik kan vertellen of schrijven over autisme, maar het laten zien is lastig. Bovenstaande is ook niet 100% zuiver autisme, omdat kenmerken zijn verweven met mijn persoonlijkheid. Ik ben o.a. vriendelijk, perfectionistisch, zorgzaam, netjes en trouw. Verder heb ik natuurlijk ook een geschiedenis/ levensloop/ opvoeding die mij gevormd heeft en naast autisme heb ik OCS en OCPS.

Bovenstaande opsomming van autismekenmerken maakt hopelijk toch concreet welk deel van mij autisme is en dat het een grote invloed heeft op mijn leven. Ik moet er altijd rekening mee houden, maar dat kan ik steeds beter accepteren. Autisme maakt voor een groot deel wie ik ben en wat ik kan, ook in de vorm van kwaliteiten. Mijn leven is ingewikkeld, maar er is steeds meer ruimte voor leuk contact, fijne momenten thuis en zinvolle prettige bezigheden (lees hier over herstel).

Wat zeg jij als iemand vraagt naar jouw autismekenmerken?

  1. maan vonk

    Uit nieuwsgierigheid heb ik geboeid veel tekst(en) gelezen. Ik vermoed dat in ieder mens autistische trekjes waar te nemen zijn. Bij de een is zo’n trekje verder door ontwikkeld en bij een ander nauwelijks waarneembaar maar in de tijd gezien zijn er ook schommelingen, hetzij jojo-achtig, hetzij groei-achtig. Bipolair bestempeld maar inmiddels gebruik ik liever de uitdrukking ‘Jantje huilt, Jantje lacht’ om aan te geven dat ieder mens ‘bipolair’ is….
    Ik dank je voor mijn ondervonden leesplezier….
    Frank (alias:🌙⚡️of wel maan vonk, lightning moon)….

  2. Jan

    Ik man, 55, kreeg op mijn 48e een diagnose autisme cq asperger na een zoektocht sinds 1986 waarom mensen van mij wegliepen en waarom de dingen gebeurden die er gebeurden. Aha, daarom dus. In al die jaren verborg ik mij – was ik stil, zei niks, trok mij terug en zorgde ervoor dat ik niet opviel. Ik was gewoon een paar keer teveel gepest, getreiterd, bedrogen, teleur gesteld in mensen en te lang eenzaam. Ik sloot mij ook af en werd écht social akward en alles spiraalde naar beneden. Werd daardoor meer gepest. Banen kon ik ook niet vasthouden. Altijd gedoe
    In 2012, vlak na mijn diagnose, zette ik de zaken op een rijtje en besloot twee dingen:
    1. dat loondienst geen goede omgeving voor mij was. Kom je in een ziekmakende omgeving, dan is het kwestie van tijd dat je zelf ziek word. Daar moest ik dus uit en startte mijn eigen bedrijf.
    2. ik besloot mij niet langer te schamen om wie ik ben. Ik maakte van mijn “zwakte” een kracht (en ja, asperger is een kracht!). Aanvankelijk liep ik te koop met mijn revelatie, dat heb ik later terug gebracht tot relevantie momenten. Maar ik vind nu dat ik mij nergens voor hoef te schamen, dat NT-ers degenen zijn met een beperking die ik niet heb, en dat mensen die mij niet kunnen accepteren om wie ik ben, worden afgevoerd of bij de poort worden tegen gehouden.

    Schaamte? Nee. Schamen doe je als je iets verkeerd heb gedaan, verwijtbaar bent en gestraft dient te worden. Maar ik heb niets verwijtbaar gedaan en hoef nergens voor gestraft te worden. En iedereen die dat wel wil… vliegt er uit. Donder dan maar een end op. Dat maakt alles een stuk simpeler.

    Ik heb daar een blog over geschreven. https://www.candela-fotografie.nl/autisme/zelfacceptatie/

  3. steven

    Het als kind worden behandelt is geen leuk gevoel. Je best doen en dan niet goed genoeg gevonden ook niet. In elk geval met iets smijten uit woede kan zo geen kwaad als dit oplucht (wel best geen dure dingen). Maar pas wel op dat je jezelf niet bezeerd er mee. want dit kan levenslange gevolgen hebben. Ik heb dit ooit gedaan en dit is het stomste wat ik in mijn leven gedaan heb.

  4. Reactie door auteur

    Mandy

    Goed verwoord. Fijn dat je helder hebt voor jezelf wat je nodig hebt en wat juist niet helpend is. Hoe reageren mensen erop als je aangeeft wat je wel of niet wil? Loop je weleens aan tegen weerstand?

  5. Melissa

    Heb hier wat handvaten. Groetjes Melissa
    Ik kan het beste zelfstandig werken. Dit houdt in dat ik het best uit de verf kom als ik routine in werkzaamheden heb. ’t zonder nadenken precies weet wat ik moet doen’. En dat iets wanneer iets niet lukt om hulp vraag.
    -Losse werkzaamheden kunnen wel. Het kost mij vaak veel energie ‘deze manier van werken’ om telkens te vragen. Wat moet ik doen? Omdat vervolgens na de uitleg weer nieuwe onzekerheden ontstaan over wie, wat, waar, wanneer waarom en hoe en ik vervolgens dat moet vragen en bij die uitleg vaak weer vergeet wat er gezegd is. Dit kost mij teveel energie. Dit is voor mij een stressvolle manier van werken.Wat ik zelf niet fijn vind. Of ik moet zelf gewoon op mijn eigen manier gaan werken ‘dat iemand mij volledig het vertrouwen geeft of iemand moet heel duidelijk zijn in zijn of haar uitleg. Werkzaamheden op papier zetten kan een mogelijkheid zijn, zodat ik het kan afwerken.
    -Vraag anders 1 ding tegelijk van mij en die leg vraag zo concreet mogelijk uit en laat mij het liefst zien hoe iets werkt. Ik ben visueel ingesteld. Als ik het zie en doe en vaker herhaal dan kan ik het toepassen. Maar te vaak wisselingen dan verleer ik weer de oude gedaan werkzaamheden hoe ik het geleerd had. Dan moet ik het weer opnieuw vragen. En elke verandering, ook al lijkt het voor iemand anders iets heel kleins voor mij is het heel groot. Maar wanneer ik alles steeds beter leer kennen dan zal steeds minder uitleg nodig zijn.
    -Probeer zo concreet mogelijk te zijn.
    -Kijk of ik de aandacht er wel bij als je iets van mij wilt vragen en kijk na of ik de instructie begrepen heb. Dat ik het in mijn eigen woorden kan navertellen. Bij de uitvoering blijkt dan of ik het dan ook echt begrepen heb. Ik kan alsnog de boodschap verkeerd hebben begrepen of vergeten wat er precies gezegd is. Maar neem het mij niet kwalijk als dit fout gaat. Blijf geduld hebben met mij. Ik doe altijd mijn best en ik gooi niet de pet na. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel en ik ben zelfstandig, maar ik heb een kleine belastbaarheid.
    -Ik probeer altijd de taak waar ik mee bezig was af te maken. Als je iets van mij vraagt. Let dan ook op of ik de taak waar ik mee bezig was ook daadwerkelijk af maak. Uiteraard let ik hier zelf ook op. Als iemand wat vraagt dan ben ik meteen mijn focus kwijt en vergeet ik snel waar ik mee bezig was en ga zo met de andere taak verder en dan wordt het een chaos. Dingen laten slingeren waar ik mee bezig was en mogelijk daarna op gewezen wordt wie daar mee bezig is geweest. Dit voelt dan meteen voor mij als falen. En ik mijn verantwoording ga afleggen. Mijzelf verontschuldigen voor het zijn van mijn zelf, terwijl ik dingen niet expres doe. Gerustelling heb ik dan nodig, omdat ik dat meteen dan heel erg vind. En wat voor de 1 iets heel kleins is ‘waar maak je druk om’ bij mij is het dan heel goed fout en blijf ik in het hoofd er mee hangen. En als ik ergens mee zit dan lukt het mij sowieso niet meer om te functioneren, omdat ik de focus dan in mijn hoofd daarbij heb ´de focus waar ik op dat moment last van heb, en dit kan overigens ook zijn als iemand iets negatiefs tegen mij heeft gezegd.´ en niet bij mijn taak. En als dat dan niet af is dan neem ik het mezelf ook nog kwalijk ook.
    -Ik heb vooral een positieve benadering nodig. Ik kan niet tegen correcties. Wordt vooral niet boos. Als iets anders moet breng het op een positieve manier. Negatieve ervaringen blijven eerder hangen dan de positieve. En als ik bij iemand geen goed gevoel heb, dan trek ik mij terug omdat die persoon mij dan teveel stress geeft. Waar die misschien niet opzettelijk niks aan kan doen en misschien wel, maar dan heb ik iemand nodig die mij tegemoet komt een helpende hand die zegt Melissa, je mag er zijn om wie je bent en doe je weer mee. Hoe erger iets mij stress heeft opgeleverd hoe minder goed het mij lukt om me te herpakken om mijn focus op de taak te leggen. Als het dan niet lukt dan word ik vooral boos op mezelf, omdat ik merk dat het niet lukt zoals ik het wil dat ik het niet af krijg. Maar bij een teveel aan stress moet ik mij terugtrekken en de rust voor mezelf vinden. Dat kan ik alleen als ik alleen ben en er niemand om mij heen is. Als iemand mij daar dan ook op corrigeert dan wil het helemaal niet meer. En weer op een positieve manier stimuleert/motiveert. Ik heb behoefte om erbij betrokken te zijn. Ik heb behoefte aan contact. Alleen kan ik zelf geen koetjes en kalfjes gesprekken houden, alleen over de dingen die mij interesseren. Verwacht met praten dan geen wederkerig gesprek van mij. Ik kan wel reageren in de groep, maar als mensen door elkaar heen praten krijg ik het niet mee. Voordat ik het verwerkt heb wat er gezegd is, dan praat een ander en voordat ik kan reageren is het onderwerp alweer veranderd.
    -Bij een teveel aan stress lukt focussen minder waardoor ik in gedrag meer mijn eigen houvast/ veiligheid zoekt en wellicht dwangmatige controle. Dit is de enige manier voor mij. Ik zoek dan veiligheid in iets wat ik ken. Wil iemand mij dan corrigeren levert dit mij nog meer stress. Hoe ontspannende ik ben hoe beter ik alles overzie en dan valt er prima te overleggen. Wanneer stress oploopt kan ik sneller boos reageren of met woede of in het uiterste geval met spullen ga gooien of met deuren spijt of rigide wordt dingen kan zeggen die kwetsend over kunnen komen. Uit machteloosheid. Maar wat bij mij ten alle tijde van belang is dat je op een rustige en vriendelijke manier reageert. Niet boos wordt op mijn gedrag. Het is dat ik mijn stress niet kan handhaven en dan is het van belang dat ik alleen ben en dat mensen mij met rust laten. Bij teveel stress stap ik uit de situatie.
    -Soms kan ik obsessief zijn en dat de rem erop moet. Het beste is dat ik mij dan afzonder of een moment voor mezelf zoek. Even ontprikkelen.
    -Geef een eenzijdige instructie. Zeg niet de ene keer dit en de andere keer zo. Dit schept verwarring. Dan weet ik niet meer wat goed of fout is. Het liefst heb ik 1 aanspreekpunt. Omdat ik weet dat ik na een gesprek met dingen aan de haal ga en als er dingen zijn waar ik ergens mee zit dat even na kan checken of nog even kan ventileren. Dit omdat ik gesprekken altijd na de hand analyseer ‘het verwerken van het gesprek’. En dan heb ik even de rust nodig voor mezelf.
    -Vertel mij liever wat ik wel mag doen i.p.v. wat ik niet mag doen.
    -Ik doe altijd letterlijk wat er gevraagd wordt.
    -Kom afspraken na. Zelf probeer ik dit ook, maar ik kan geen afspraken nakomen als ik er zelf niet achter sta of iemand iets van mij verwacht wat niet haalbaar voor mij is. Ik probeer dingen te doen die ik zeg. Als het mij niet lukt om dat na te komen, dan is dat puur vanwege het feit dat het mij gewoon niet lukt. Maar niet omdat ik de afspraak niet na wil komen.
    -Geef me na het stellen van een vraag ook de ruimte om te antwoorden.
    Ik reageer er direct op, maar dit gaat automatisch. Ik wil proberen om niet direct te reageren. En achteraf vaak ervaar dat ik dan er niet uit komt en duidelijk kan weergeven wat ik eigenlijk had willen zeggen. Het duidelijk verwoorden naar wat ik dan bedoel of een detail wat voor een ander juist belangrijk is, maar ik dan op dat moment niet kan vertellen. En dat voor mijn gevoel weer een miscommunicatie ontstaat en ik vervolgens weer ga aanvullen op een gesprek en er steeds meer aanvullingen bijkomen en er geen eind aan komt.
    Mijn antwoord opschrijven op papier zou mogelijk uitkomst bieden, maar dan wel meteen op dezelfde dag bespreken. ´want als ik thuis zit, kom er steeds meer en meer bij op papier en dan is het alsnog een chaos´ dan stopt het bij mij niet. En krijg ik geen rust, pas als ik diegene weer spreek. Ik heb een direct contact nodig met een zelfde persoon.
    -Wie wat waar hoe en wanneer zijn belangrijk voor mij.
    Dat is het verschil het weekend. Ik kan in feite die dingen juist toepassen. Dit doe ik goed.
    -Als je mij iets vraagt leg uit waarom je iets vraagt. Dan is iets meteen duidelijkheid en onduidelijkheid geeft onrust. Dan vul ik ook niet in. Ga ik er niet mee aan de haal. Ik kan niet meteen de schakeling maken om de vraag te stellen waarom wil je dit weten? Omdat een vraag opzich mij altijd al meteen overvalt. Geen voorspelbaarheid dus.
    -En als je toch een verandering wilt zien pas dan op een positieve gerustellende manier feedback toe. Voorbeeld. Ik zie dat je deze uien hebt gekocht. Dat is voor nu oke. Dit geeft niet, maar is het misschien mogelijk dat je voor de volgende keer die en die uien koopt. Dan kan ik deze beter snijden. ´opbouwende kritiek en uitleg waarom is van belang..zodat ik niet het gevoel dat ik iets ´weer´ iets fout heb gedaan en ik het weer op mijzelf betrek en dus weer duidelijkheid heb.
    -Ik ben impulsief in dingen zeggen of in gedrag zonder dat ik niet altijd bewust van ben hoe dit bij een ander overkomt. Mogelijk zonder dat ik het wil en dat is geen bewuste opzet kan ik mensen kwetsen. Ik doe dit niet expres. Ik overzie de consequenties niet vaak. Dit behoort tot mijn beperking. Dit kan ik niet veranderen. Voor een ander vind ik dit vervelend en ook zelfs heb ik hier last van. Maar weet dat ik het niet met opzet doe. Het is niemands schuld. Ik geef ook niemand op schuld. Als je zelf wel het gevoel hebt dat ik dat doe vraag dan zo concreet mogelijk na. Hoorde ik je zo net zeggen. Is het jou bedoeling om mij de schuld te geven? Dan kan ik er wel een concreet antwoord op teruggeven. Het is mijn onmacht van mijn beperkingen en wellicht de onmacht van een ander dat het niet gelijk stroomt.
    -Ongepast gedrag hoort bij mij. Dit doe ik niet met opzet. Ik kan mijzelf niet veranderen hierin.
    -Gebruik bij mij geen woorden met moeten.. Ik ben heel gevoelig voor moeten. Gebruik het woord mag.
    -Pas op met goed bedoelde adviezen. Kun je niet dit of dat doen.. of is dat niet wat voor jou? Dit veroorzaakt chaos, omdat het keuzestress geeft. Dat overspoelt mij. Ik kan voor mezelf het beste zeggen wat bij mij past of niet. Of dingen zeggen.. je moet proberen om.. Dit zijn woorden waar ik gevoelig voor ben. Omdat ik altijd tot op het bot het beste eruit probeer te halen. En daarmee meteen een gevoel krijg. Zie je niet dat ik dit en dat wel doe? Snap je mij wel? Als het vanuit mijzelf komt dan lukken dingen, dan dat ik van een ander adviezen krijg. Terwijl ik al heel veel moeite heb om het allemaal wel te laten lukken. Mijn best doe ik wel, maar dan krijg ik het gevoel alsof het niet goed genoeg is.
    -Als ik iets vertel over hoe ik iets ervaar. Benoem dan niet van nu maak je het groter dan het is. Mijn emotionele ervaringen zijn de emotionele ervaringen die ik heb. Bij zo´n reactie wordt mijn gevoel/emotionele ervaringen gebagatelliseerd. Dan krijg ik nog meer het gevoel dat iemand mij niet begrijpt. Mijn autisme ervaar ik zeer zeker als een emotionele last. Ik heb meer spanning dan ontspanning in mijn leven en de confrontatie met zo´n opmerkingen maakt mijn spanning des te erger.
    -Bied vooral een luisterend oor en ventileer zonder oordeel. En wees een steun voor mij. En geef bij wijze van een dikke knuffel. Hoe gek dit ook klinkt en om stigma te doorbreken. Ik heb ook behoefte aan intimiteit. Alleen onverwachts kan ik niet. En mensen die zeggen. Je doet het goed en het komt wel goed. Maar op bepaalde momenten heb ik wel een dikke knuffel nodig. En die heb ik nooit. Het voelt van mij juist aan een kort aan intimiteit zelfs.
    -Verwar mij niet met iemand met een persoonlijkheidsstoornis. Ik kan dwingend over komen en dat alles op mijn manier moet gebeuren, maar dat heeft met controle te maken. Ik heb mijn eigen controle nodig. En mijn reacties zijn tekens om mijn eigen stress onder controle te houden. Terwijl het niet is om iemand te manipuleren of te bedriegen om voor mijzelf of om er zelf beter van te worden. Qua uiting lijkt het op elkaar, maar bij ASS heeft het een andere oorzaak van gedrag.
    -Wanneer ik dwingend over kom of aanvallend reageren dan is dit een teken dat ik het gevoel krijg dat ik niet begrepen wordt of dat ik zelf last heb van de hinder dat het mij niet lukt om onder woorden te brengen. Ga in elk geval geen discussies aan. Betrek het niet op jezelf, maar er tegenin gaan loopt de stress bij mij alleen maar op. Beter is om proberen stress te doen proberen verminderen door lieve woorden te zeggen. Een toon van meeleven. Of zeggen ik begrijp je wel.. ik voel wel aan of het echt gemeend is of niet. Maar als iemand even mijn gevoel bevestigd. Ik snap inderdaad dat dit niet zo leuk is of iets in die trant dan geeft mij ook even het gevoel. Gelukkig iemand snapt mij. ´Behandel me gewoon als een normaal persoon ´Melissa´ Bij te zakelijk kan ik dichtklappen. ´Serieuze gesprekken maken dat ik ook nog serieuzer wordt en bij stress verdwijnt mijn spontaniteit en komt de echte Melissa niet uit de verf. Ik klap dicht bij zakelijkheid. Voor mij is iedereen gelijk. Saamhorigheid is voor mij belangrijk. Het gevoel van het samen doen. Een goede werksfeer. Maar daarin tegen kan ik ook niet tegen een manier die over komt alsof ik een kind ben. Behandel me als een volwassen persoon en niet alsof ik iets mankeer.
    -Ik kan niet tegen zakelijk of een soort van therapeutisch behandeld worden. Dit maakt mij in de war en blokkeer ik in het zijn van mijzelf. Ik wil gewoon Melissa kunnen zijn.
    -Ik heb veel eigen ruimte nodig. Hoe meer ik gekaderd wordt, hoe minder open ik ben. Bepaalde structuur heb ik nodig. Maar ik kan niet tegen mensen die mij gaan delegerende of overheersende personen. ´De mensen die mij denken beter te kennen als mij zelf volgens eigen gemaakte theorieën. De klap ik dicht en ben ik Melissa niet meer. Ik kan alleen open zijn als ik open ruimte krijg. Ik ben op mezelf gericht, maar niet egoïstisch. Ik ben niet eigenwijs, maar heb wel mijn eigen wijsje nodig om mij staande te houden. Ik weet goed wat ik wel of niet wil. Alleen bij stress kan ik minder goed beslissen.
    -Verder belangrijk om te weten dat ik geen filter heb. Ik onthoud alles wat er precies gezegd wordt, waarvan ik helaas vaak de negatieve dingen blijft onthouden en de positieve dingen vergeet. Vandaar dat ik nu een omschrijving heb gegeven hoe je het beste met mij om kan gaan, zodat ik mij het meest fijn voel, zodat ik hier hopelijk heb beste uit mijzelf kan halen, om zo min mogelijk stress te kunnen ervaren.
    -Pas de wijze van communicatie aan mijn emotionele intelligentie. Ik ben geen kind, maar ik wel buitengewoon sensitief, waardoor ik heel snel uit balans kan raken. Dingen komen hard binnen, geluid/stem geluid ook. Een glimlach geeft mij automatisch een goed gevoel. Dat doet mij al zoveel goeds.

    Dit zijn de handvaten voor jullie in de hoop dat jullie mij beter begrijpen en leren kennen. Dit is voor mij zelfkennis. En dit heeft al heel lang geduurd dat ik mezelf überhaupt heb begrepen hoe het bij mij werkt. Ik ben nu in een fase dat ik aan kan geven wat ik nodig heb van een ander. Dit is dus wel heel knap. En uiteraard kan ik dat niet van alle mensen verwachten. Ik weet dat als ik mij ergens onzeker over voel dat ik na kan vragen of het zo is. En dat ik bij bepaalde dingen zelf om duidelijkheid vragen. Het is niet dat ik lui ben en daarin niks wil doen. Dit zou mij meehelpen. Ik kan mijzelf alleen niet veranderen en ik ben zeer sensitief. En anderen mensen zijn ook zoals ze zijn. En bij de één pas je meer als bij de ander. Het gaat erom wat voor jou goed voelt. En ja mijn gevoeligheid maakt mij heel kwetsbaar en snel uit balans, maar het is ook een gave.

    Metafoor Autisme vergelijkbaar met een paard!?

    Eigenlijk kun je iemand met ASS vergelijken met een paard. Wanneer een paard luchtzuigd doet hij op momenten van stress´. Een paard wordt dan mager. Soms heeft een paard buikkrampen ´Koeliek.. hier zijn verschillende vormen van.. maar in het geval van krampkoeliek ´oorzaak bij stress dan speelt het op de darmen.. Vaak mensen met ASS hebben verstoringen in het lichaam. Het paard dan gaat hij op de grond liggen van de pijn, maar heeft beweging nodig om er weer boven op te komen. Veel mensen met ASS hebben veel onrust en bewegingsdrang. ´om spanning te minderen. Wanneer een paard te lang in zijn box staat en er niks mee gebeurd dan gaat hij zoals dat heet ´Weven´ dan gaat hij hele tijd heen en weer met zijn hoofd. Waarom doet hij dat. Omdat hij dan opgesloten zit en zich verveelt. Hij dan aandacht nodig. Er kunnen hierdoor dwanghandelingen ontstaan, om de spanning onder controle te houden. Bij een onderprikkeling bijvoorbeeld. Iemand met ASS kan zich maar richten op 1 ding tegelijk. Wanneer een paard of in dit geval de persoon met ASS luchtzuigd/hyperventileerd dan valt de focus weg. Wanneer men afleiding heeft dan is het over. Als een paard ergens van schrikt..dan heeft het paard alleen maar de focus op het schrikken en rent hij keihard weg. Als iemand een focus op angst handelt hij of zij uit de angst en soms dat hij of zij het niet meer overziet en er ´ongelukken´ ontstaan. Soms raakt het geduld op bij het paard, omdat hij iets moeilijk vind en gaat dan in verzet en steigert. Want wat in het hoofd zit moet gebeuren. Als het geduld bij ASS opraakt, omdat hij/zij iets moeilijk vind dan beland het in de negatieve spiraal en kan het ook in verzet raken. Het paard houdt van afwisseling en er moet een uitdaging hebben. Over/onderprikkeling. Iemand krijgt zelf weer geduld als hij ook even wat anders kan doen wat mij op dat moment uitdaagt, vanwege een verkorte aandachtfocus. Altijd hetzelfde doen gaat vervelen en bij verveling word je ongelukkig. Als een ruiter aan het rijden is en het paard is afgeleid door brokjes wat hij hoort, vanwege voertijd wat hij is hij alleen maar daar mee bezig. Dan is er een positieve focus.. maar die focus kan ook een overfocus worden. Dan heb je het paard niet meer in de hand. En de topruiters/ amazones die zijn aan de top, omdat ze samen een prima match zijn. Samen moet het werken, anders werkt het niet. Want rijden is op gevoel en als je weet hoe het bij elkaar werkt dan gaat het prima samen. Een ander persoon moet diegene met ASS aanvoelen en als iemand diegene met ASS aanvoelt en dus automatisch weet hoe die met mij om moet gaan dan voel ik mij veilig, omdat diegene dan bij mij past. En dan kun je met mij werken. Met een gespannen paard valt ook niet werken. Als iemand zelf rustig dan is, dan is iemand met ASS ook rustiger.
    Een paard heeft veel duidelijkheid en consequentie nodig. Geef je dit hem niet, dan neemt hij een loopje met je. En alles heeft te maken met het doseren op basis van gevoel. En daarom moet iemand met ASS continue schakelen. En dat intensieve schakelen is omdat het paard en diegene met ASS heel sensitief is en al die prikkels moeten verwerkt worden en daarom zijn de rustmomenten van belang.

Geef een reactie